Toen ik in jaar 2 van mijn opleiding zat, was ik nog heel erg op zoek naar waar ik mijn kunst over wilde laten gaan. Veel van mijn docenten maakten zelf kunst om zichzelf af te zetten tegen de maatschappij, en dit was ook wat zij van ons studenten verwachtten. Zelf ben ik daar helemaal niet van, want ik vind dat kunst ook mooi mag zijn en mensen een goed gevoel mag geven.
​
Op een avond keek ik met mijn familie oude videobanden van vakanties. Op een van deze banden zag ik mijn opa, die is overleden toen ik 11 was. Het beeld waar hij op zichtbaar was, vond ik heel esthetisch en mooi. Ik realiseerde me dat ik mijn opa nooit echt goed heb leren kennen, en ik kreeg een heel nostalgisch gevoel toen ik hem zag. Ik besloot om een screenshot van de film na te schilderen en daar kwam dit schilderij uit.
In dit proces was ik ook nog aan het zoeken naar wat voor materialen ik zou gebruiken. Ik heb hier geëxperimenteerd met gips en textuur. De kleuren koos ik puur op gevoel.
​
​
Bij het schilderen keek ik vooral naar wat voor gevoel ik kreeg bij de beelden, en deze poogde ik te schilderen. Ook keek ik erg naar de lichtval en hoe de zon scheen.
Na de eerste helft van het derde jaar van mijn opleiding helemaal niet geschilderd te hebben vanwege stage, was ik enthousiast om weer te beginnen. Ik wilde weer hetzelfde thema oppakken als het jaar er voor, en besloot om dit keer te beginnen bij oude familie foto’s. Ik wilde niet op doek schilderen, want ik wilde weer wat nieuws proberen. Mijn vader had de weken er voor geklust, en had stukjes hout over. Hier ging ik schilderijtjes op maken.
Het viel me op hoe apart het is om op hout te schilderen, want het neemt vocht op waardoor verdunde verf uitloopt. Ik ging spelen met het weglaten van elementen in mijn schilderijen, en in hoeverre het nog herkenbaar het was voor de kijker. Hierin vond ik het ook interessant in hoeverre ik nog de momenten uit de beelden in mijn herinnering had. Bijvoorbeeld afbeelding 3, daarop was ik als kind aan de wandel met mijn opa. De details weet ik echter niet meer, want het is inmiddels wel heel lang geleden voor me. Maar wat ik nog wel weet zijn de zintuigelijke dingen, zoals de koude lucht aan mijn gloeiende wangen, of het geluid en gevoel van de knerpende sneeuw onder mijn laarzen.